Davor Dujmović je bio posve drugačiji čovjek. Nosio je u sebi i sa sobom breme raskošnog talenta, bez krupnih riječi i vidnog napora, dignute glave, igrajući svoje uloge do kraja i po svaku cijenu. Davor nije bio ciganin a jeste bio Kralj cigana. Bio je Perhan u “Domu za vješanje” i životu. Imao je dušu, a imao je i krst – svoj glumački talenat i onaj da da sve od sebe za one koje je volio, za porodicu i njegove prijatelje.

Davor Dujmović rođen je 20. septembra 1969. godine u Sarajevu. Njegova glumačka karijera započela je kao po nekom filmskom scenariju, sasvim slučajno. Davor je tada išao u drugi razred Muzičke škole i skoro svakodnevno nakon nastave svraćao kod svoga oca koji je radio na sarajevskoj pijaci ”Markale”. Kao u bajkama, jednoga dana, sa ocem je sjedio u obližnjem restoranu kad se niotkud pojavio Emir Kusturica i ponudio mu da učestvuje na audiciji za ulogu u filmu ”Otac na službenom putu”. Taj Davorov prvi susret sa Kusturicom obilježiće njegov život i dati mu znake putovanja kroz karijeru tokom čitavog ostatka njegova života. Ovaj film neposredno nakon premijere i ulaska u evropska i svjetska kina biva nagrađen ZLATNOM PALMOM u Kanu, a Davoru se otvaraju vrata filmske umjetnosti u velikom stilu. Iako u tom periodu biva odbijen kao kandidat za studenta glume na ASU u Sarajevu, Davor se ne zaustavlja, već, vjerujući u sebe i svoje prirodno urođene glumačke sposobnosti, dobiva značajnu ulogu u filmu “Strategija svrake”.

Sa nepunih osamnaest godina Davor Dujmović ostvaruje svoju najznačajniju ulogu u životu; ulogu Perhana u Kusturičinom “Domu za vješanje”. Ova uloga, kojom je Davor uz Sinolicku Trpkovu briljirao na filmskim platnima širom svijeta postavlja ga za jednog od najtalentovanijih mladih glumaca u Evropi, također, Dujmović i Trpkova bivaju proglašeni za najbolji glumački par na prostorima Ex Jugoslavije. Nakon “Doma” Dujmović već izgrađen kroz Kusturičinu privatnu školu filma, kao izrazito karakteran glumac, okušava se i u Teatru gdje veoma uspješno igra ulogu Kapetana Skota u “Mjesečevoj predstavi”. Ostatak karijere oživljava veoma zapažene uloge u filmovima “Praznik u Sarajevu”, ”Ružina osveta”, ”Undergraund” i “Belle Epoque”. Zatim, svoje prisustvo u sazviježđu najboljih mladih glumaca toga vremena potvrđuje u epizodnim ulogama igranih serija: “Moj brat Aleksa”, ”Sarajevske priče”, ”Složna braća”, ”Top lista nadrealista” – gdje pokazuje svoju nadarenost ka ulogama koje obiluju montipajtonovskim humorom.

Tokom umjetničkog rada i angažmana na filmaškim, TV i teatarskim projektima, Dujmović biva pozitivno okarakterisan od filmske kritike. Bio je poređen sa velikom filmskom zvijezdom Dastinom Hoffmanom, te zato ostaje nedoumica zbog čega nije bio primljen za redovnog studenta ASU u Sarajevu.

Početkom devedesetih godina Dujmović se upušta u ozbiljno konzumiranje narkotičkih sredstava. To je period Davorovog života gdje kroz pejzaže u magli, nastoji ukrotiti svoj hiperaktivni talenat, spustiti se na zemlju tako što će se skinuti sa narkotičkih konzumenata i nastaviti biti najboljim glumcem sa prirodnim talentom.
To je period kad počinje da se raspada Jugoslavija i kada prestaje da postoji jedan umjetnički hram koji se zvao Jugoslovenska kinematografija. Rat je Davora zatekao u Sarajevu, gradu u kojem se rodio i kojeg je volio sa dječačkom radošću i strašću. Prvih mjeseci rata ostaje sa svojom porodicom u Sarajevu, nakon čega razočaran i umjetnički ubijen dešavanjima u BiH i u Sarajevu, odlazi u Beograd gdje nastavlja raditi sa Kusturicom…

Nakon završetka rata Davor Dujmović zajedno sa Andrejom Gartnerom osniva “Fond za kulturu” R.Srpske. Iz Banja Luke odlazi u Sloveniju gdje je otpočeo novi život sa djevojkom. Slobodno vrijeme provodi u prirodi, najčešće sa konjima. Nažalost, u tom periodu odigrao je do kraja svoju posljednju životnu ulogu tragično završivši svoj život i umjetničku karijeru u maju 1999. godine.

Iako Davora Dujmovića fizički nema više među nama, on će ostati vječan u svojim ulogama po kojima će ga Sarajlije, ljubitelji filma, njegovi prijatelji i porodica uvijek pamtiti.